श्यामसुंदर मिरजकर

*शाळेच्या परिसरातच सापडताहेत फुगे* शाळा आता आतील रंगरूपासह बदलत आहे मूल्यांना धरून ठेवणाऱ्या आउटडेटेड म्हातार्‍यांना काढायचंय भंगारात  "मास्तर करतीलच की पास  गरज कोणालाय? आमाला का त्यान्ला?"  नव्या राजकुमारांचे बेफिकीर प्रश्न.  वेगळ्याच चिंता सतावत आहेत विद्यार्थ्यांना  गळणारे/रंग बदलणारे केस, मुरमं, त्वचेचा पोत फिगर, इम्प्रेशन आणि पर्सनॅलिटीच्या.  अभ्यासात लक्षच लागत नाही त्यांचं  की लाज वाटत नाही थोडीही  स्वतःला न येणाऱ्या गोष्टींविषयी  कॉपी-पेस्टच्या आधारानं पोरं प्रोजेक्ट बनवताहेत समृद्ध जीवनाचा.  फर्निचरच्या आतून वाळवी पोखरत नेते आख्खं घर  तशी सडवलीय ही व्यवस्था अभद्र विचारांनी.  एज्युकेशन इंडस्ट्रीतल्या शिक्षणसम्राटांनी  सुरू केली आहे नागवणूक गुरुदेव कार्यकर्त्यांचीच अन्  भुकटीत मिसळलेले पाणी दूध समजून पिताहेत अश्वत्थामे.  प्रपोज कार्ड देऊन पोरं करताहेत विचारणा प्रेमाची पोरी धडाधड उतरताहेत "आय एम यंगेज!" किंवा  हातावर मिरवत आहेत अनेक 'फ्रेंडशिप बँड'. आता मुलींनाही मोबाईलवर हव्या आहेत 'तसल्य...

शेवटचा श्वास असेपर्यंत...  कुठून कसा प्रवेश करतो व्हायरस शरीरात...मनात...मेंदूत... कळत नाही पण गती रोखून धरतो जगण्याची अचानक समोर असणाऱ्या सप्तरंगी दृश्यात कुणीतरी काळा रंग भरून टाकावा गडद तसे होते काळजाची स्पंदने, हृदयाचे ठोके नेहमीपेक्षा मोठेच वाटू लागतात नजरेसमोर तरळतात प्रिय प्रिय चेहरे वाटते, या प्रियजनांना आता मी कुठे आणि कसा भेटणार की वेळ आली आहे निरोप घेण्याची...? राहून गेल्या आहेत बऱ्याच गोष्टी करायच्या एकत्र अनेकांचं कर्ज आहे माझ्या नावावर तेही फेडायच ं य जसं जमेल तसं प्रामाणिकपणे अजून खूप सारं जगणंच जगायचं आहे इतक्यातच काळोखाने काळ होऊन दात विचकून कसे चालेल...! दूरवरून ऍम्ब्युलन्सच्या सायरनचे स्वर ऐकू येतात रात्री-अपरात्री मी धडपडत जागा होतो जीव दपडतो... श्वास गुदमरत राहतो रक्तातून...प्राणातून मी जिवाच्या आकांताने हात पुढे करतो मदतीसाठी लांबूनच माझ्यावर लक्ष ठेवून असणारा डॉक्टर मित्र सतत बजावत राहतो आहे... मी आहे... घाबरू नकोस आणि सोडत राहतो माझ्या धमनीत संजीवनी सलाईन खूप दुरून कुठून कुठून येत आहेत संदेश आपुलकीचे...मायेने ओथंबलेले कानावर पड...