शेवटचा श्वास असेपर्यंत... (कविता)

शेवटचा श्वास असेपर्यंत... 

कुठून कसा प्रवेश करतो व्हायरस
शरीरात...मनात...मेंदूत...
कळत नाही
पण गती रोखून धरतो जगण्याची

अचानक समोर असणाऱ्या सप्तरंगी दृश्यात
कुणीतरी काळा रंग भरून टाकावा गडद
तसे होते
काळजाची स्पंदने, हृदयाचे ठोके
नेहमीपेक्षा मोठेच वाटू लागतात
नजरेसमोर तरळतात प्रिय प्रिय चेहरे
वाटते,
या प्रियजनांना आता मी कुठे आणि कसा भेटणार
की वेळ आली आहे निरोप घेण्याची...?

राहून गेल्या आहेत बऱ्याच गोष्टी करायच्या एकत्र
अनेकांचं कर्ज आहे माझ्या नावावर
तेही फेडायचंय जसं जमेल तसं
प्रामाणिकपणे

अजून खूप सारं जगणंच जगायचं आहे
इतक्यातच काळोखाने काळ होऊन
दात विचकून कसे चालेल...!

दूरवरून ऍम्ब्युलन्सच्या सायरनचे स्वर ऐकू येतात
रात्री-अपरात्री मी धडपडत जागा होतो
जीव दपडतो...
श्वास गुदमरत राहतो रक्तातून...प्राणातून
मी जिवाच्या आकांताने हात पुढे करतो मदतीसाठी
लांबूनच माझ्यावर लक्ष ठेवून असणारा डॉक्टर मित्र
सतत बजावत राहतो
आहे...मी आहे...घाबरू नकोस
आणि सोडत राहतो
माझ्या धमनीत संजीवनी सलाईन

खूप दुरून कुठून कुठून येत आहेत संदेश आपुलकीचे...मायेने ओथंबलेले
कानावर पडत आहेत करूण काळजीचे स्वर
जणू सगळेच सांगत आहेत
हिम्मत हरून कसे चालेल
खेळात ज्याच्यावर डाव आला
त्याने तो पूर्ण केलाच पाहिजे
निसटले पाहिजे शत्रूच्या तावडीतून सहीसलामत

काळजाच्या कप्प्यांमध्ये
अनेक प्रियजनांचे चेहरे डोकावतात
आणि सतत समोर उभी ठाकते सखी
हातात हात घेऊन
दोन चिमण्या पाखरांना सोबतीला घेऊन

मी दीर्घ झोपेतून जागा झाल्यासारखा
त्यांना बिलगतो
आणि म्हणतो,
थांबून कसे चालेल
आपल्याला करायचा आहे प्रवास एकमेकांच्या संगतीने
आणि खूप सारे आप्तमित्र आहेतच ना पुढेमागे
त्यांना साद घालत
हाकेला प्रतिसाद देत
आपण चालत राहू सूर्योन्मुख होऊन
प्रकाशाच्या दिशेने
आणि 'आपल्यां'ना अधिक आपुलकीने घट्ट धरू
शेवटचा श्वास असेपर्यंत...

                      - श्यामसुंदर मिरजकर

(सप्टेंबरमध्ये कोविड१९ प्रभावात आल्यानंतरची अभिव्यक्ती) 

(अंकाचे मुखपृष्ठ चित्रकार प्रशीक एकनाथ पाटील)