इतकेच करू शकतो मी तूर्तास...

इतकेच करू शकतो मी तूर्तास... 

या मुलांना खेळण्यासाठी 

सुरक्षित नाही अंगण 

झाडं हिंस्र झालीयत आणि हवा रोगट

मोहाच्या फुलांचा सडा सर्वत्र

अन् जाळे पसरून दबा धरून बसलेले 

विविध मुखवट्यांचे कुटिल नरभक्षक सभोवती

नद्या 

ज्यामधून संस्कृती वाहत होती मैलोनमैल 

आता प्रत्येकीचा स्वतंत्र कालियाडोह 

कशी सोडावीत मुले अंघोळीला 

सगळी वस्त्रे काठावर उतरवून? 

हळूहळू त्यांनी 

काढून घेतलंय खेळांमधलं निरागस बालपण 

आता डू ऑर डाय, जायंट किलर, किलिंग इन्स्टिंक्ट

असे परवलीचे शब्द घुमत आहेत सर्वत्र

डोळ्यादेखत बदलणारे मुलांच्या चेहऱ्यावरील रंग पाहून 

मीच हादरलोय मनातून 

भविष्य निसटतंय हातातून हळूहळू 

अख्ख्या बापलोकांना गाफील ठेवून 

एकीकडे

महासत्तेच्या स्वप्नात मशगुल झालेले राजे 

अन् दुसरीकडे बेलगाम चौखूर उधळलेले आमचे अश्व 

त्यांना कसे खेचून आणायचे वर्तमानाच्या रणभूमीत? 

माहिती-तंत्रज्ञानाच्या स्फोटात 

हरवू नये माझ्या छोकऱ्याचा चेहरा 

म्हणून मी शोधतोय एखादे सुरक्षित संकेतस्थळ

झऱ्याचे पाणी आणि पाखरांची गाणी डाऊनलोड करून 

देता येईल का त्याला एक अभयारण्य? 

परंतु मलाच खात्री नाही त्याबद्दल 

गर्दीचा भाग बनून जगत रहावे झुंडीने;

न पेक्षा मुलांच्या डोळ्यातील मुक्त आकाश 

कायम राखण्यासाठी 

निगराणीने जगत राहावे

इतकेच करू शकतो मी तूर्तास... 

                - श्यामसुंदर मिरजकर