श्यामसुंदर मिरजकर

ऐकण्यासाठी लिंक https://youtu.be/Nm9VRVIgmxw

      जीवनाचे व्यापक आत्मभान देणारे पुस्तक: मृत्यू सुंदर आहे!        मानवी जीवनातील अटळ वास्तव म्हणजे मृत्यू! हा शब्द कानी पडला तरी अनेकांचा थरकाप उडतो. लोक प्राणभयाने व्याकूळ होतात. जवळच्या आप्तस्वकीयांचे मृत्यू माणसाला दुःखाच्या सागरात लोटतात. स्वतःच्या मृत्यूची कल्पना किती भयावह असेल!  मृत्यू म्हणजे आपल्या अस्तित्वाची समाप्ती, अशी एक सरधोपट जाणीव प्रत्येकाजवळ असते. त्यामुळेच अनेक धर्मातील पुरोहित मध्यस्थांनी मृत्यू कल्पनेला केंद्रस्थानी ठेवून अनेक कथा, कर्मकांड रचले. मृत्यूनंतरच्या जगाची एक कल्पना मांडली. सामान्य माणसांना अगतिक बनवले. त्यांना सुंदर सरळमार्गी जगण्यापासून वंचित केले. कोट्यवधी माणसांच्या जीवनातील जगण्याचा आनंद हिरावून घेतला.        परंतु मृत्यू ही नैसर्गिक आणि सुंदर गोष्ट आहे, हे सांगणारे एक तत्त्वज्ञान भारतात आहे. त्याचा परिचय फार थोड्यांना होता. मराठीत प्रथमच डॉ.रवींद्र श्रावस्ती यांनी प्रदीर्घ आणि साधार लेखन करून हा विषय चर्चेत आणला आहे. 'मृत्यू सुंदर आहे!' या लोकायत प्रकाशनाने प्रकाशि...

'आपला मानूस', विवेक बेळे आणि राज्यघटना          सत्य आणि कल्पित यांच्या दरम्यान एक आभासी जग उभे करणारे माध्यम म्हणून चित्रपटाकडे पाहता येते. दोन तासांची करमणूक या हेतूने चित्रपटगृहात पाय ठेवलेल्या माणसाला हे चित्रपटाचे गारुड कमी-अधिक प्रमाणात झपाटून टाकते. चित्रपटात वापरल्या गेलेल्या त्रिमितीय चित्रचौकटी (frames) आपली अमिट छाप प्रेक्षकांच्या मनावर पाडतात. त्यामुळेच काही वेळेस चित्रपट हे लेखक, दिग्दर्शकाचे समकालावरील सटीक भाषण ठरते. कथानकातील एखादी व्यक्तिरेखा जे भाष्य करते, तेही पुन्हा लेखकाचेच एक व्हर्जन असते.          'आपला मानूस' (2018) हा सतीश राजवाडे दिग्दर्शित नाट्यचित्रपट! त्रिकोणी कुटुंबातील वृद्ध बाप, मुलगा व सून यांची ही कथा आहे. एक  छोटा नातू आहे, परंतु तो वसतिगृहात राहतो. मुलगा वकील, सून प्राध्यापिका. दोघेही कामधंद्यासाठी बाहेर. घरात एकटेपणाला कंटाळलेला, थोडी हेळसांड झालेला म्हातारा. त्याची ही कथा. इथे मला चित्रपटाचे आशयसूत्र, कथानक,  व्यक्तिरेखा छायाचित्रण याबद्दल काही बोलायचे नाही. तर चित्रपटातील तीन राजकीय संदर्भ...

🦋🦋🦋 मी टिपल्या माझ्याच असंख्य भावमुद्रा जतन केल्या मोबाईल मधल्या गॅलरीत उत्साहाने दाखविल्या इतरांना अन्  स्वतःच पुनःपुन्हा पाहून खूश झाले  मी जपू पाहते एक अल्लड मुलगी  मला हसायचं आहे  टिकवायचाय उत्साह निरंतर नको असणारी अनेक 'चित्रं' आजूबाजूला मी डिलीट करते अनावश्यक बॅकग्राऊंड मी मलाच पाहते -दाखवते- जपते  वाऱ्याशी खेळणाऱ्या केसांची सैलसर बांधणी ओठातून डोकावणारी शुभ्र दंतपंक्ती  एक आपुलकीचं हसू  मुठीवर  रेललेली  कलती मान स्वतःचा शोध घेणारे डोळे...   कृपया  असं समजू नका  हलकासा मेक-अप करून  खोटं खोटं हसणारी एक फोटोजेनिक मॉडेल  खरे तर अजूनही खूप चित्रं आहेत माझीच असंख्य मूड मधली घरकामातली,  राबणारी चिंता वैताग टेन्शन आणि इतरही काहीबाही  त्याचंही एक सौंदर्य आहेच  जाणत्या समंजस डोळ्यांशिवाय ती कशी रुचतील?  मग कशाला त्याचे प्रदर्शन?  मी खूप काही आहे या डीपीच्या चित्राच्या पलीकडे...  मला इतकंच कळतं माझ्या अस्तित्वाचा दरवळ असतोच इथेतिथे  असतात तरंग हर्ष-खेदाचे  जे फोटोत पकडता येत...