पायाखालून हळूहळू निसटत चालली भूमी (कविता)

पायाखालून हळूहळू निसटत चालली भूमी
-------------------------------------------------------

श्वास सुटून चालले आहेत हातातून
आणि मित्रही
नुसत्याच ख्यालीखुशालीच्या गप्पा
मोबाईलची रिंगटोनही धडकी भरविते उरात
अभद्र बातमीच्या आशंकेने

बाहेरून घरी परतल्यावर
मुलं धावत येत नाहीत आताशा
आठवणीने सॅनिटायझरचा स्प्रे पुढे करतात
बिलगत नाहीत आनंदाने
की कुशीत विसावतही नाहीत

चुकून गेलोच मित्राच्या घरी
तर मन कावरेबावरे
ऐसपैस रेलून बसता येत नाही
की मनसोक्त गप्पांची मैफल रंगत नाही
बसून राहतो अंग चोरून
पटकन निघण्याच्या तयारीत चहापाणी नाकारून

भिववितात रात्रंदिवस वाजणारे
ऍम्ब्युलन्सच्या सायरनचे स्वर
आलेच कोणी बाहेरून
तर आतल्या खोलीत जायला सांगतो
आई-वडिलांना दारकोंडी करत

कित्येक दिवस झाले
मरणाऱ्यांना घरातूनच वाहतो आहे श्रद्धांजली
चुटपुटतो जीव
सांत्वनाचे शब्द घशातच अडकतात
हुंदकाच पडतो बाहेर अन् डोळे पावसाळतात

सारख्या सारख्या सूचना
जपून राहा, काळजी घ्या, हे करा, ते करा
इतरांना आणि स्वतःलाही
पायाखालून हळूहळू निसटत चालली भूमी

अंदाज चुकत आहेत सगळेच
व्यवहाराचे, आमदनीचे
घरं, दुकानं, शाळा, रस्ते उघडण्याचे, बंद होण्याचे

जाहिराती, आश्वासनं, प्रार्थना, भाकीतं
कशाचाच आधार वाटत नाही आता
राहून जात आहे मित्रांच्या गळ्यात पडणं
जिवलगांचे हात हाती घेणं
प्रियेच्या केसांत, श्वासांत, ओठांत हरवून जाणं
कधी नव्हे इतकी भीती वाटत आहे स्पर्शाची
मनात अनावर ओढ असताना

निसटून जाताहेत श्वास हळूहळू
अन् मित्रही दुखावत आहेत
एवढ्या तेवढ्या कारणावरून
अशाश्वतीच्या दिवसात
सगळं जगणंच बनू लागलंय विसंगत
आणि सुरू आहे मोजदाद
जवळचे कोण आहे टिकून घट्टपणे याची...

                            - श्यामसुंदर मिरजकर